شاید

داشتم می خندیدم
که کبوتران آمدند
داشتم گریه می کردم که ابرها باریدند
داشتم قدم می زدم که آرام آرام بادی وزید
داشتم تند تند می رفتم که چاله ای دیدم
چاله ای از جنس همان کبوترانی که آمده بودند
ازجنس همان ابرها.همان باد
از جنس خودش
میخواستم از روی آن چاله بپرم
حقیقت را حس نکنم
نخواستم دیگران بدانند که من میخواهم آن حقایق را بدون کمترین توجه پشت سر بذارم
ولی پریدم
در وسط راه. همان جایی که حس کردم که پریدم خوابم برد
من در آن جا دیدم که کبوتران آمده اند
دوباره آمده اند
گفتم که این بار هم نمی خواهند که من بپرم
از وسط راه مزاحمم می شوند
از ترس آن کبوتران گریه کردم
حس کردم که که چاله پر شده است از اشکهای من و کبوتران دارند به من می خندند
ولی نه دوباره باران باریده بود
خندیدم
بیش از اندازه خندیدم
باد هم در آن هنگام به من خندید
گیج شده بودم
می ترسیدم
از آن می ترسیدم که نکند کبوتران
باران.باد یا همان چاله ای که از همه بهتر به واقعه تسلط داشت حقیقت آن دیوانگی ام را برای دیگران تعریف کنند
رو به ته چاله کردم
در آن لحظه تعادلم را از دست دادم
در آنجا بود که ناگهان جهانی دیگر جلوی چشمانم دیده شد
من کنار چاله دراز کشیده بودم
خوابم برده بود
هیچی یادم نمی آمد
فقط یادم می آمد که من گریه کرده بودم
آن چاله پر نشده بود
ولی گونه هایم خیس بودند
از آن روز هیچی یادم نمی آید
شاید من مرگ را حس کرده بودم
شاید